اشک خدا...

اینجا دوکوهه است... حتما نامش را شنیده ای,حال هوای قشنگی است شب تاریک و آسمان پر ستاره هوایش به طبع مقربین است به مزاج من و امثال من سازگار نیست. با این وجود همینکه پا بر خاکش گذاشتم دلم آرام گرفت کاش می شد خود این پادگان دست بر قلم می شد ومی نوشت از خاطراتش از دوستانش  که نیمه های شب در گوشه گوشه این خاک سر به مناجات گذاشته اند. فقط دوکوهه می داند راز های  شهیدان را. . . دلم می خواهد وجب به وجب خاکش را ببوسم والله بوسیدنیست... بگو دوکوهه بگو عقده دلت را واکن قول می دهم راز داری کنم  می دانم دلتنگ می شوی دلتگ خیل عظیم عشاق الحسین(ع) آنانی که خاک تو آخرین سجده گاهشان بود. می دانم اگر مجالش را داشتی شب و روز در فراغشان می گریستی  . . . از قداست خاک دو کوهه نمی توان گفت یعنی وصفش رادر تعدادی کلمه نمی توان گنجاند و هیچ قلمی قدرت بیان ندارد . . . دلم می خواهد تا صبح بنویسم چون می دانم روزی دلتنگ این زمان و مکان می شوم اما خستگی امان نمی دهد . . .